Spits. Blij was ik

Spits. Blij was ik, dat ik me had aangemeld voor de meditatieavond. Het zou een uur rijden zijn en om 19:00 beginnen. Ik besloot al ruimschoots te vertrekken daar ik door de spits zou moeten. Na een half uur onderweg te zijn, stond ik achter een 11 kilometer file geparkeerd. Er was een ongeluk gebeurd op de A58. M’n gedachtes gingen naar de mensen toe, die bij dit ongeluk betrokken waren en ik voelde me verdrietig. Ik besloot de muziek daarna op de radio wat harder te zetten en er tijdens het wachten toch maar het beste van te maken. Ik keek links van me op de rijbaan en een figuur in de auto keek me lachend aan. Ik dacht….niet iedereen vindt dit zo vervelend blijkbaar.

Ik hield de tijd die mij resteerde voordat ik aanwezig moest zijn nauwlettend in de gaten. Mijn vertrouwen erin of ik op tijd zou komen daalde per minuut, we reden tenslotte 2 meter per 10 minuten.

Ik kreeg het warm en werd zenuwachtig. Ik besloot aartsengel Michael aan te roepen en te vragen of hij wilde helpen zodat ik op tijd op mijn bestemming kon bereiken. We reden stapvoets……Echter de temperatuur meter in de auto begon kuren te krijgen en schoots steeds het rode gedeelte in. Mijn temperatuur schoot ook omhoog van de spanning die ik erbij voelde en m’n handen werden klam. Ik zag mezelf in gedachtes al met een stomende motorkap op de vluchtstrook staan…urenlang. ( Dat zou overigens niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurd)

Het pijltje daalde weer en we begonnen te rijden……pffff wat was ik opgelucht. we reden nog niet in volle vaart maar enfin, we gingen vooruit. Langs de vluchtstrook werd ik door haastige bestuurders voorbij gevlogen, links en rechts van me. Een vrachtwagen seinde met vol licht achter mij en toeterde. Nu had ik het niet meer! De laatste keer dat iemand zo fel op zn claxon duwde was dat ik mijn handtas op het dak van mn auto had laten staan. Ik controleerde voor de zekerheid maar even of m’n tas wel echt in mijn auto lag. Verder kon ik werkelijk niet bedenken waarom deze gefrustreerde chauffeur mij zo overstuur betoeterde!

Ik werd boos en teleurgesteld en bedacht me dat dit voor mij eenmalig was, maar dat zo’n file op een doordeweekse avond voor velen dagelijkse kost is na hun Job. En had met vele mensen te doen.

Uiteindelijk na wat omwegen en een vervroegde ( gedwongen afslag ) want ik werd gewoon opzij geduwd……was ik 3 minuten voortijd vlakbij mijn bestemming. Nog 1,5 minuut te gaan. Nu vlug een parkeerplaats zoeken.

Ik ben wel 4 keer langs mijn bestemming gereden, en nergens was plek. 3 rondjes rondom een politiebureau…..nergens een parkeergarage en alles was druk bezet met fietsen en auto’s! Het was al donker en ik was totaal onbekend in deze stad. Duistere figuren vanaf de zijlijn hangend tegen muren, observeerden mij….

Ik had er genoeg van! ik heb ter plekke mijn  afspraak afgemeld en ben omgekeerd richting huis. De avond kon niet meer goed komen na al deze spanning. 1,5 uur later reed ik mijn straat weer opgelucht binnen. Maar ik had het gevoel gefaald te hebben. Ik twijfelde ten zeerste aan mijn rijkunsten en mijn initiatief om zo ver van huis aan een meditatie avond mee te doen. Ik besloot op tijd naar bed te gaan ik was uitgeput. Daarbij voelde ik me ook een ontzettende aanstelster , dat ik me zo liet inpakken door deze ervaring. Wat wilde deze ervaring mij vertellen?  in eerste instantie bedacht ik me dat het de bedoeling was, dat ik me bewust zou worden nog wat extra rijlessen te nemen! ( ik heb m’n rijbewijs al meer dan 10 jaar overigens) Daarna werd het mij duidelijk gemaakt. Je hoeft niets buiten jezelf te zoeken in deze chaotische wereld. Alles ligt al in je hart. En dat geldt tenslotte voor iedereen!

Rustig viel ik in slaap, op naar een nieuwe dag!

Liefs Barbara