Dementie

Dementie. Gisteren ging ik weer op bezoek bij mijn vader in het verzorgingstehuis. Hij woont hier al 3 jaar. Na het overlijden van mijn moeder is hij hard achteruit gegaan. Het kost me soms moeite om hem te bezoeken, en dat neem ik mezelf kwalijk. Maar wat voel ik me steeds fijn als ik weer bij hem ben geweest. Als ik binnenkom kijkt hij me na enkele minuten met felblauwe kijkers aan. Ik zie in zijn ogen en gelaatsuitdrukking dat hij me ergens nog herkend. Ik ga dan rustig naast hem zitten en wrijf hem over zijn arm. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de bewoners achter deze gesloten deuren aan het dwalen zijn en mompelen in zichzelf. Direct is waarneembaar dat iedere bewoner dezelfde medicatie krijgt. Er is geen vreugde meer te beleven. De koffie wordt geserveerd en mijn vader krijgt een wafel in zijn handen gedrukt. Zelf drinken lukt niet meer…en ik help hem voorzichtig een slokje van zijn koffie te nemen. Ik vraag me af….hoe zou het zijn, als ik hem mee naar huis zou nemen en hij geen medicatie meer zou krijgen, zou ik dan weer mijn vader even terughebben waarmee ik een gesprek zou kunnen voeren? Ik zet deze vraag van me af…het gaat gewoonweg niet. Ik voel dat zijn ziel steeds meer zichtbaar wordt; en hij veel belang hecht aan bezoek en een knuffel. Liefde is altijd voelbaar.

We hebben geen woorden nodig; ik voel dat hij blij is dat ik er ben. Het is tijd om weg te gaan. Ik probeer het hem duidelijk te maken dat ik weer ga, hij begrijpt het niet. Ik geef hem een dikke knuffel met mijn armen om hem heen….en ik hoorde dat hij een kus geluid maakte om mij gedag te zeggen tijdens de omhelzing.

Door 2 begeleidsters die de andere bewoners voor een ontsnapping tegenhielden werden de met codes gesloten deuren voor mij geopend. Ik stond weer buiten en mijn vader was, en blijft daar binnen. Wat doet dat een pijn, steeds maar weer.

Tranen rollen over mijn wangen. Tot de volgende keer pap.